Masaż klasyczny

MASAŻ KLASYCZNY

Ręczny zabieg fizykalny, składający się z kilku podstawowych ruchów: głaskania, rozcierania, ugniatania, ucisków, wibracji.

Ruchy te powinny być wykonywane zawsze w wymienionej kolejności, czyli od najsłabszych do najmocniejszych przy czym kierunek ich wykonywania musi być zgodny z kierunkiem przepływu krwi żylnej i limfy.

Wyjątkiem od tej reguły są jedynie oklepywania.

Oklepywanie pobudza krążenie w miejscu oklepywanym po przez zassanie krwi z miejsc położonych powyżej i poniżej obszaru oklepywanego, w związku z czym mogą one być wykonywane w obydwu kierunkach.

Głaskania – posuwiste ruchy, które w zależności od części ciała objętej masażem wykonuje się palcami lub całymi dłońmi, ściśle przylegającymi do masowanej powierzchni. Mają one na celu złuszczenie obumarłego naskórka rozgrzanie i otwarcie porów skórnych, dzięki czemu dochodzi do lepszego utlenowania i odżywienia tkanki skórnej oraz bezpośrednio pod nią leżącej tkanki łącznej. Głaskania rozpoczynają oraz kończą zabieg masażu klasycznego, ale w zależności od potrzeb mogą być one również wplatane pomiędzy pozostałe ruchy w trakcie zabiegu.

Rozcierania – to koliście lub spiralnie wykonywane ruchy obrotowe rąk, biegnące wzdłuż masowanego odcinka ciała. Wykonuje się je zazwyczaj opuszkami palców lub nasadą dłoni Celem rozcierania jest rozgrzanie i doprowadzenie do lepszego ukrwienia tkanki podskórnej oraz płycej położonych mięśni. Szczególnie przydatne są one w opracowaniu więzadeł i torebek stawowych. zwłaszcza w przypadku przykurczów gdzie zastosowanie głębokiego rozcierania kolistego znacznie przyspiesza ich regenerację.

Ugniatania – polegają na przerabianiu tkanki mięśniowej pomiędzy kciukiem a czterema pozostałymi palcami ręki lub obu rąk naprzemiennie (ugniatania podłużne); albo na przekazywaniu fałdu mięśniowego z ręki prowadzącej do podążającej za nią (ugniatanie poprzeczne). Celem ugniatania jest usunięcie produktów przemiany materii z głębiej położonych grup mięśniowych (jak np.: kwas mlekowy), co pozwala przyspieszyć ich regenerację po wysiłku. W przypadku zaników mięśniowych i zwiotczeń stosuje się ugniatania o wyższej intensywności, co przyspiesza przyrost masy mięśniowej i pomaga powrócić mięśniom do naturalnej sprężystości.

Uciski – są ruchami podobnymi do ugniatania z tym że wykonuje się je jednocześni i mają one charakter ruchu przepychającego. Zadaniem tych ruchów jest przesunięcie produktów przemiany materii do głównych węzłów limfatycznych w celu szybszego ich wydalenia z organizmu.

Wibracje – polegają na wprowadzeniu w szybkie drgania masowanej części ciała i w zależności od jej powierzchni może być wykonywana palcami, jedną ręką lub oburącz. Ruch ten wykonany lekko, rozluźnia tkanki i wywołuje wrażenie relaksu. Mocne wibracje mają natomiast silne działanie pobudzające, co czyni je szczególnie przydatnymi w zwalczaniu zaników mięśniowych i porażeń wiotkich. Wibracje wydatnie przyspieszają przemianę materii w tkance podskórnej, co pomaga w spalaniu nadmiaru tkanki tłuszczowej oraz pozwala je wykorzystać do walki z tzw. cellulitis.

Masaż klasyczny stosowany był już w starożytności i stanowi jedną z najstarszych metod leczenia manualnego. Dziś przeżywa swój renesans i z powodzeniem wykorzystywany jest w rehabilitacji i fizykoterapii jako osobny zabieg leczniczy, bądź uzupełniający inne formy terapii. Może być wykonywany suchymi rękami albo przy użyciu środków poślizgowych, które ułatwiają dotarcie do głębiej położonych tkanek i stosowane są przede wszystkim w masażu sportowym, relaksacyjnym oraz wyszczuplającym. Wymagania jakie stawia przed terapeutą masaż klasyczny dotyczą przede wszystkim sprawności manualnej i wyczulenia na dotyk. Ruchy powinny być wykonywane płynnie, miękko i pewnie, nie powinny pozostawiać przykrego wrażenia ścierania skóry, pieczenia, czy szczypania. Przygotowanie teoretyczne masażysty powinno obejmować gruntowną wiedzę z dziedziny anatomii i fizjologii człowieka, szczególnie uwzględniającą znajomość układów: kostnego, mięśniowego, nerwowego oraz krążenia.